Oogziekenhuis story
Als vaste klant bij het oogziekenhuis Rotterdam maak je wel eens wat mee.
We rijden naar de spoed eisende hulp  omdat het helemaal niet goed voelt.
Het schemert nog en ik hang met een zonnebril op achterover in de auto.
Vlak voor Rotterdam rijd een politie wagen achter ons.
Ik hoor Gerard mopperen want we zijn namelijk te laat met de apk keuring.
We krijgen het sein stop! en mogen met de auto naar de kant.
De agenten vragen om de papieren
en we moeten ook de auto uit.
Ik voel me helemaal niet goed en denk sjagarijnig.
laat me toch met rust.
Ga iets nuttigs doen!
Ga boeven vangen.
Alles wordt nagekeken zelfs onder de stoelen wordt er tot mijn grote verbazing gezocht.
uiteindelijk mogen we weer verder rijden.
Maar wel met een boete.
tja ze hebben ons vast verdacht van verboden snoepgoed bezit.
Want wie draagt er nu een zonnebril in het donker moet geholpen worden met uitstappen en staat er zo verdacht apathisch bij.
Ik had eigenlijk gewoon even met mijn stok moeten zwaaien dat had misschien in de boete gescheeld, maar ja die zat opgevouwen in mijn tas.
In het ziekenhuis staan er in no time een hele serie artsen om mij heen die allemaal graag even willen kijken.
Ik heb een flinke infectie
en mag een weekje blijven.
Bij de medicijnen zijn soms bijwerkingen en ik wordt regelmatig gecontroleerd.
De andere dag zijn alle muren oranje en vloeren een mooi geblokt dambord.
En vraag ik me verbaast af wat toch al die vreemde mensen aan mijn bed moeten.
Waarschijnlijk wordt mijn geest geinspireerd door het audio boek Harry Potter want dat soort figuren zweven er door de zaal.
Ik vind ze
eigenlijk best wel gezellig ook al zeggen ze niets.
s'nachts wordt ik wakker van gesnurk
Heel verbaast denk ik.
Is dat Zulu? onze hond.
Ben ik dan thuis?
En ga mijn bed uit, want ik moet eigenlijk ook plassen.
Pak mijn zaklamp en steek over naar het toilet maar kan deze niet vinden.
Maar! voel op de tast wel een bed met een snurkende zulu er in.
Zij wordt wakker en blijkt een snurkende mevrou te zijn.
Ze vraagt wat is er aan de hand?
Nou ik ben verdwaald geloof ik en kan mijn bed niet meer vinden.
Ze probeert mij met instrukties weer naar mijn bed te navigeren, maar ik snap er geen drol van.
Zal ik de zuster maar bellen? vraagt ze dan.
Dit lijkt me wel een strak plan.
Weer veilig in mijn bed moet ik er inwendig toch wel vreselijk om lachen.
Want natuurlijk wordt er in een ziekenhuis wel vaak flink gesnurkt en lag onze hond Zulu gewoon thuis lekker in haar eigen mand.
Ja ja sommige pilletjes hebben toch wel hele vreemde bijwerkingen.
En heb ik aardig voor wat opschudding gezorgd en staan de Harry Potter figuren genoteeerd als nieuwe bijwerkingen in de lijs van het ziekenhuis.
Gelukkig waren de hallucinatie's na een dag of 3 weer over en moch ik na een weekje goede zorgen weer naar huis.
En dan houden agenten je aan als je in het donker een zonnebril draagt.