Schilderen met een kokervisus

Schilderen met een koker visus

Om mijn dagen te slijten ben ik zes jaar geleden begonnen met schilderen.

Met de gedachte het is maar een stuk doek als het niets wordt kan ik het altijd nog weg gooien,

ben ik begonnen aan een groot doek.

Verrassend reageerde mijn omgeving heel enthousiast.

Ik schijn ondanks mijn slechte visus er best iets aardigs van te maken.

Met het resultaat dat mijn moeder Minie en onze kinderen of ze het nu leuk vinden of niet inmiddels minimaal 3 Geke Mols aan de muur hebben hangen.

Je moet die rommel tenslotte toch ergens slijten.

En sta ik nu regelmatig mijn creatieve lusten te botvieren op het doek.

Dat doe ik in de schuur samen met hond Indy de radio op vol volume en alle grote lichtbalken aan.

Omdat ik door mijn koker visus geen ovezicht meer heb op het doek maak ik altijd eerst een mal van papier.

Zet met verf lijnen op het doek omdat ik een potloodstreepje niet meer kan zien.

Ik gebruik tubes acrylverf want ik kan later de zelfde kleur niet meer zelf mengen.

en plak stickers met de kleur op de tubes om de kleuren goed uit elkaar te houden.

weggooi bordjes voor de verf.

en voor elke kleur een schone kwast.

alles op een vaste plaats anders zoek ik me soms het apezuur naar een kwast of tube verf.

En meten is weten.

Ook gebruik ik de ipad om foto's van mijn werk te maken om meer overzicht te hebben van het schilderij.

en kan zien waar ik verbeteringen moet maken.

Verder is vooral het plezier het allerbelangrijkste ik schilder ook niet in opdracht want weet van te voren nooit of het wel iets wordt of niet.

Verbazend is het dat mens in mijn schilderijen meer dieptes en kleuren zien dan ik zelf.

En me vertellen dat ze er niets van snappen dat ik nog zulke dingen kan maken.

En dat vind ik eigenlijk ook wel.

Want ik kan soms niet eens zien wat er op mijn bord ligt maar verf smeren op het doek gaat me schijnbaar nog steeds goed af.

En kan een mens meer dan hij soms denkt.

https://www.facebook.com/pages/Schilderen-met-een-andere-visus/1397970170509726

In de ban van de smartphone

Twee jaar terug ben ik er ook aan begonnen 

De! smartphone!!

Het moest wel een iphone worden want zelfs blinde mensen kunnen daar mee werken.

En je kon er een cursus voor volgen bij stichting Bartimeus of koninklijke Visio.

Maar die cursus begon pas over een week.

en daar kon ik toch niet op wachten? als je al zo'n mooie telefoon hebt.

Aangezien ik niet bang ben voor computers ben ik dat ook niet voor iphones.

En op internet kun je immers heel veel informatie vinden.

Het was nog wel een heel geklier om er van alles op te zetten.

Ach en omdat ik soms een overmoedig mens ben.

Hup ook maar even aan de computer een bacupje maken via itunes.

Mmm. wat duurt dat toch lang?

Daarom koppel ik hem maar af, en wat denk je?

Bam! zo vast als een huis niks meer mee te beginnen.

Een reset! 

niks!

een harde reset!

Niks..

Nog maar eens zoeken op internet?

Niks.

Hellup! toch maar even terug naar de winkel?

Een aardig winkelmeisje probeert nog van alles maar niks hoor geen contact zo dood als een pier.

Opsturen dan maar?

Duurt wel 6 weken.

Uiteindelijk hebben we hem wel weer aan de praat gekregen dankzij mijn vriendin super Minie.

Achteraf bleek het aan mijn computer te liggen want deze herkende mijn iphone niet meer.

Kortom het is een prachtig apparaat, maar eerst een cursus volgen en een ziende je iphone via itunes laten sychroniseren is echt geen overbodige luxe.

En nooit!!!! je iphone loskoppelen als hij nog niet klaar is houd de balkjes boven in het scherm goed in de gaten.

Tip van een ervaringsdeskundige.

Gerard heeft helemaal niets met iphones of computers.

Daarom mag ik mee naar Steenwijk

om iets te veranderen in de computer op ons bedrijf.

Als ik klaar ben ga ik maar vast in de auto zitten, 

En pak mijn iphone even kijken.

E-mail check Nul

Berichten check Nul

facebook pagina mollepraatjes.

Nieuwe vind ik leuks? check 10!

Tik tik er wordt op het raam getikt.

Het is Gerard.

Wat doe jij in de auto van Evert?

Ach ja zo'n smartphone kan soms echt even je leven beheersen.

En de auto?

Was zelfde type.

Zelfde kleur.

En geparkeerd naast onze eigen auto vlak voor de deur.

En? foei Evert niet op slot.

Maar wij hebben geen! zwarte leren bekleding. 

Dat had ik toch zeker moeten merken toen ik er op ging zitten.

Maar ach ja! mijn smartphone was toch net iets interessanter geloof ik. :)

Gewoon een avondje uit

We hebben een feestje
Ik dof me maar eens op.
Want ja?
Ook al zie ik er niet zo veel van,
 ijdel ben ik heus nog wel.
Dus een kloddertje hier en een kloddertje daar.
De mascara en eyliner laat ik maar zitten.
Ik zie het maar als de kunst van het weg laten.
Ook wel zo veilig.
In ons dorp ken ik alle horeca gelegenheden.
Maar blijft het toch een duistere zaak en ware hindernisbaan
om mensen, opstapjes, tafeltjes en andere oneffenheden te nemen.
Gelukkig kan ik altijd vertrouwen op mijn persoonlijke tom tom.
Veilig wordt ik langs alle obstakels geloodst ondertussen bij gepraat wie er zoal zijn.
Met stok kan ik me aardig redden, iedereen kent me en springt wel aan de kant als ik swifferend een toillet wil scoren.
Hapjes? ja lekker.
Maar daar ben ik door schade en schande wel wat voorzichtiger mee geworden.
Want oude kaas en zoute haring? daar ben ik echt geen liefhebber van.
En van mijn moeder mag ik nog steeds niet op de grond spugen.
Daarom gebruik ik nu maar mijn neus of vraag wat er op dat bord ligt.
Zelf meerdere drankjes ophalen aan de bar?
Geen probleem iemand wil dat best wel voor me doen, als ik daarom vraag.
Meestal zit ik op 1 plaats, omdat ik niet zo maar! naar iemand toe kan lopen om een praatje te maken.
Maar heb ik over aandacht en gezelligheid niets te klagen.
Als mijn vriendinnen weg gaan, vraag ik toch maar waar Gerard is.
Nou zegt Ineke die staat daar! aan de bar.
ik kijk!
En wat zie ik dan!
Daar staat een hele rij geblokte overhempjes alla postuur kabouter plop.
Ja wie is nu wie?
Voorzichtig ga ik deze mannetjes maar eens van dichterbij  bekijken.
Gerard houd me altijd wel een beetje in de gaten en haalt me even bij de groep.
De muziek begint weer te spelen.
links en rechts wordt er flink in mijn oren getetterd een gesprek is bijna niet meer mogelijk.
En kom ik een half uur later er pas achter, doordat een geblokte overhempje naast mij roept?
Geke ik geniete zo van joen stukkies mollepraatjes op facebook.
Geert Vos maar nu met een bril op
blijkt te zijn.
Aan het eind van de avond heb ik het eigenlijk wel een beetje gezien en wil graag naar huis.
We zitten nog aan de bar en ik zeg, betaal jij even want ik wil nu wel weg.
Dan hoor ik.
Gerard staat hier niet meer hoor Geke.
Ik ben het Anthon.
Oh! hallo.
Dag Anthon.
Nou! ik denk niet? dat jij de rekening gaat betalen of wel?
Zullen we dan nog maar een biertje drinken? die mol komt van zelf wel weer opdagen.
En dat is ook zo.
Even later staat mijn mannetje al weer naast mij.
En dan kunnen we eindelijk naar huis.
Want samen uit!
is altijd samen thuis.:)

Slechtziend

Ik ben beperkt ja..
Maar dddaar valt prima mee te leven.
Je moet alleen de dingen anders gaan doen.

https://www.facebook.com/mollenpraatjes?ref=ts&fref=ts

https://www.facebook.com/mollenpraatjes?ref=ts&fref=ts

Een supermaatje
Elke vrijdag laat mijn buurvrouw maatje en vriendinnetje mij uit in de C1000. Ik zorg dan voor de muntjes en zij zorgt ervoor dat ik veilig door de draaideur kom.
Dit gaat ongeveer zo 1 kar voor en 1 kar achter en aan de achterste kar kan ik me dan mooi vasthouden zo gaan we hup tegelijk door de draaideur.
Op de groente afdeling wordt ik weer veilig losgelaten.
Structureel kwak ik de boodschappen in mijn karretje.
Bij de diepvries zoeken we elkaar uiteindelijk weer op. Zo nodig wordt er nog wat voor me opgehaalt en daarna sleept ze me weer veilig richting kassa.
Ze pakt keurig alle boodschappen voor me in ja heus ik heb het heel goed voor elkaar hoor.
Na het afrekenen stop ik mijn portemonnee in mijn tas en pak de kar zodat we weer samen door de draaideur kunnen.
Pak mis! hey waar is mijn karretje? weg! kijk wat verbluft om me heen nee hoor nergens geen karretje en geen Minie.
Grinnikend denk ik mooi hier sta ik dan nou ja ze zal me wel missen bij de auto hoop ik.
OOOOOh Geke ben je nog hier!! een verwilderende Minie staat voor me, ja ik kreeg ook al helemaal geen antwoord van je en ik had pas bij de auto in de gaten dat ik je was verloren onderweg, en onze karren met boodschappen staan daar nog.
ja ja een maatje zijn dat is best heel hard werken hoor.
Daarom ben Ik dan ook heel erg blij met mijn maatje superMinie.

Ik zie je wel ik zie je niet.

Hoe herken ik nu iemand.
Meestal gaat dat op intuïtie
in combinatie met stemgeluid postuur kleding haardracht woon en werkomgeving.
En met een beetje gokken zit ik best vaak goed.
Of ik weet van te voren dat er iemand komt.
Laatst zou een laminaat vloer worden bezorgd.
Maar als dan onverwachts 2 andere mensen een zaagtafel komen brengen sta ik wel mooi de verkeerden aanwijzingen te geven.
Een bezoekje aan de huisarts? die herken ik prima hoor. maar dan moet hij wel mooi in zijn praktijk blijven zitten.
Kom ik deze beste man tegen bij de supermarkt tja dan herken ik hem zeer zeker niet.
Dit geldt ook voor mijn eigen kinderen als ze hun mond niet open doen in een andere omgeving.
Gelukkig weten zij inmiddels wel beter en komen altijd even naar me toe.
 Vaak hoor ik iemand roepen.
Hoi! Geke
Dan vraag ik me soms de hele dag nog af.
Wie was dat?
Bij de tandarts moet ik altijd extra opletten omdat iedereen zo angsvallig zijn mond houd.
Dat begrijp ik wel, want bij de tandarts vind ik het ook nooit zo gezellig.
Op goed geluk probeer ik dan maar om niet op iemands schoot te gaan zitten.
Maar misschien zou dat wel weer stof zijn voor een aardig verhaaltje.
laatst kwam ik Hennie schreur met rollator voor haar tuinhekje nog tegen
Ik riep heel enthousiast.
hee hallo Hennie hoe gaat het er mee?
Ze antwoorde niet in het gieters maar met!
Was sagen sie? ich kann dich nicht verstehen.
Toch! zou ik hebben durven zweren. dat Hennie ook zo'n tuniek in de kast heeft hangen. Dus? wat moest dan toch dit Duitse vrouwtje in hetzelfde pakje en rollator! voor haar tuinhekje?
Nu moest ik deze dame met  ingehouden grijns op het gezicht in mijn allerbeste televisie Duits gaan uileggen dat ik me een klein beetje had vergist.
Daarom toch maar een paar tips
voor de liefhebber.
Iets naar me roepen?
Ja hoor graag ik stel een praatje zeer op prijs.
Als je naar me roept?
 graag mijn naam erbij ik weet dan dat je het tegen mij hebt.
of loop liever even naar me toe. vertel ook je eigen naam dan hoef ik niet zo heel hard na te denken.
bijvoorbeeld
hoi Geke ik ben het!Ineke.
Deze manier van begroeten zou ik wel heel erg fijn vinden.
En dan zou ik misschien wel veel rustiger kunnen slapen inplaats van te piekeren!
Wie ik die dag weer eens!
niet heb gezien.:)

Oogziekenhuis story
Als vaste klant bij het oogziekenhuis Rotterdam maak je wel eens wat mee.
We rijden naar de spoed eisende hulp  omdat het helemaal niet goed voelt.
Het schemert nog en ik hang met een zonnebril op achterover in de auto.
Vlak voor Rotterdam rijd een politie wagen achter ons.
Ik hoor Gerard mopperen want we zijn namelijk te laat met de apk keuring.
We krijgen het sein stop! en mogen met de auto naar de kant.
De agenten vragen om de papieren
en we moeten ook de auto uit.
Ik voel me helemaal niet goed en denk sjagarijnig.
laat me toch met rust.
Ga iets nuttigs doen!
Ga boeven vangen.
Alles wordt nagekeken zelfs onder de stoelen wordt er tot mijn grote verbazing gezocht.
uiteindelijk mogen we weer verder rijden.
Maar wel met een boete.
tja ze hebben ons vast verdacht van verboden snoepgoed bezit.
Want wie draagt er nu een zonnebril in het donker moet geholpen worden met uitstappen en staat er zo verdacht apathisch bij.
Ik had eigenlijk gewoon even met mijn stok moeten zwaaien dat had misschien in de boete gescheeld, maar ja die zat opgevouwen in mijn tas.
In het ziekenhuis staan er in no time een hele serie artsen om mij heen die allemaal graag even willen kijken.
Ik heb een flinke infectie
en mag een weekje blijven.
Bij de medicijnen zijn soms bijwerkingen en ik wordt regelmatig gecontroleerd.
De andere dag zijn alle muren oranje en vloeren een mooi geblokt dambord.
En vraag ik me verbaast af wat toch al die vreemde mensen aan mijn bed moeten.
Waarschijnlijk wordt mijn geest geinspireerd door het audio boek Harry Potter want dat soort figuren zweven er door de zaal.
Ik vind ze
eigenlijk best wel gezellig ook al zeggen ze niets.
s'nachts wordt ik wakker van gesnurk
Heel verbaast denk ik.
Is dat Zulu? onze hond.
Ben ik dan thuis?
En ga mijn bed uit, want ik moet eigenlijk ook plassen.
Pak mijn zaklamp en steek over naar het toilet maar kan deze niet vinden.
Maar! voel op de tast wel een bed met een snurkende zulu er in.
Zij wordt wakker en blijkt een snurkende mevrou te zijn.
Ze vraagt wat is er aan de hand?
Nou ik ben verdwaald geloof ik en kan mijn bed niet meer vinden.
Ze probeert mij met instrukties weer naar mijn bed te navigeren, maar ik snap er geen drol van.
Zal ik de zuster maar bellen? vraagt ze dan.
Dit lijkt me wel een strak plan.
Weer veilig in mijn bed moet ik er inwendig toch wel vreselijk om lachen.
Want natuurlijk wordt er in een ziekenhuis wel vaak flink gesnurkt en lag onze hond Zulu gewoon thuis lekker in haar eigen mand.
Ja ja sommige pilletjes hebben toch wel hele vreemde bijwerkingen.
En heb ik aardig voor wat opschudding gezorgd en staan de Harry Potter figuren genoteeerd als nieuwe bijwerkingen in de lijs van het ziekenhuis.
Gelukkig waren de hallucinatie's na een dag of 3 weer over en moch ik na een weekje goede zorgen weer naar huis.
En dan houden agenten je aan als je in het donker een zonnebril draagt.