Ik dof me maar eens op.
Want ja?
Ook al zie ik er niet zo veel van,
ijdel ben ik heus nog wel.
Dus een kloddertje hier en een kloddertje daar.
De mascara en eyliner laat ik maar zitten.
Ik zie het maar als de kunst van het weg laten.
Ook wel zo veilig.
In ons dorp ken ik alle horeca gelegenheden.
Maar blijft het toch een duistere zaak en ware hindernisbaan
om mensen, opstapjes, tafeltjes en andere oneffenheden te nemen.
Gelukkig kan ik altijd vertrouwen op mijn persoonlijke tom tom.
Veilig wordt ik langs alle obstakels geloodst ondertussen bij gepraat wie er zoal zijn.
Met stok kan ik me aardig redden, iedereen kent me en springt wel aan de kant als ik swifferend een toillet wil scoren.
Hapjes? ja lekker.
Maar daar ben ik door schade en schande wel wat voorzichtiger mee geworden.
Want oude kaas en zoute haring? daar ben ik echt geen liefhebber van.
En van mijn moeder mag ik nog steeds niet op de grond spugen.
Daarom gebruik ik nu maar mijn neus of vraag wat er op dat bord ligt.
Zelf meerdere drankjes ophalen aan de bar?
Geen probleem iemand wil dat best wel voor me doen, als ik daarom vraag.
Meestal zit ik op 1 plaats, omdat ik niet zo maar! naar iemand toe kan lopen om een praatje te maken.
Maar heb ik over aandacht en gezelligheid niets te klagen.
Als mijn vriendinnen weg gaan, vraag ik toch maar waar Gerard is.
Nou zegt Ineke die staat daar! aan de bar.
ik kijk!
En wat zie ik dan!
Daar staat een hele rij geblokte overhempjes alla postuur kabouter plop.
Ja wie is nu wie?
Voorzichtig ga ik deze mannetjes maar eens van dichterbij bekijken.
Gerard houd me altijd wel een beetje in de gaten en haalt me even bij de groep.
De muziek begint weer te spelen.
links en rechts wordt er flink in mijn oren getetterd een gesprek is bijna niet meer mogelijk.
En kom ik een half uur later er pas achter, doordat een geblokte overhempje naast mij roept?
Geke ik geniete zo van joen stukkies mollepraatjes op facebook.
Geert Vos maar nu met een bril op
blijkt te zijn.
Aan het eind van de avond heb ik het eigenlijk wel een beetje gezien en wil graag naar huis.
We zitten nog aan de bar en ik zeg, betaal jij even want ik wil nu wel weg.
Dan hoor ik.
Gerard staat hier niet meer hoor Geke.
Ik ben het Anthon.
Oh! hallo.
Dag Anthon.
Nou! ik denk niet? dat jij de rekening gaat betalen of wel?
Zullen we dan nog maar een biertje drinken? die mol komt van zelf wel weer opdagen.
En dat is ook zo.
Even later staat mijn mannetje al weer naast mij.
En dan kunnen we eindelijk naar huis.
Want samen uit!
is altijd samen thuis.:)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten