Naar de bioscoop.

De telefoon gaat.
Het is onze dochter.
Hoi Mam met mij, vanavond speelt in Steenwijk de film Michiel de Ruyter.
Hebben jullie zin om mee te gaan?
ik tracteer.
Nou tegen zo'n lief aanbod zeggen wij geen nee.
Dus ik roep! ja leuk gezellig wij gaan heel graag mee.
Mooi dan haal ik jullie om kwart voor 7 op hoor.
doei doei.
Als we voor het loket staan heeft de lieverd alles al geregeld van een goede zitplaats tot en met het gebruik van de lift.
Ja bij het city theater wilden ze best graag mee denken.
O sorry mam roept mijn dochter je moet volgens mij in zo'n speciale lift.
Even krijg ik wilde visioenen van, mezelf
ziend zitten als bejaarde in spe op zo'n traplift.
Maar het schijnt een plateau te zijn met witte metalen hekjes.
Met een tergend slakkengangetje en veel bekijks gaan we samen langzaam naar boven.
In de zaal is het zo donker dat zelfs Aly en Gerard mopperen over deze duisternis.
want de film is immers nog lang niet begonnen.
Maar uiteindelijk zitten we dan toch.
de film met veel mooie close-ups, spectaculaire zeeslagen en politike intriges. kon ik redelijk volgen.
Welliswaar in gekuise versie, gezien door mijn kijkertjes vielen vaak de bloederige details net even buiten mijn kokertje.
Maar de non visuele missers werden wel weer goed gemaakt door geluidsefecten indringende muziek en de nederlandse taal.
En als extraatje bij de lugubere lynchpartij van de gebroeders de Wit.
Hoorde ik Aly even flink sputteren.
O bah getverderrie, en bof daar ging haar bakje tortilla's zo de prullebak in.
Nee deze film is niet echt bevordelijk voor je eetlust.
Maar wel de moeite waard om te kijken.
Na afloop besluit ik toch maar de trap te nemen.
Van donker naar licht gaat altijd beter dan andersom.
En inderdaad na een paar treden sta ik weer veilig op de begane grond.
En kunnen we samen na de rode loper voor een gezellig afzakkertje naar huis. :)