Gewoon slechtziend.

Het is voor een ander soms moeilijk te begrijpen wat slechtziend zijn inhoud.
Omdat het gewoon kunnen zien zo vanzelfsprekend is.
Toch wil iedereen wel graag helpen, als je er maar om vraagt.
Want wat zie je nu wel! en wat niet.
Anders dan bij blindheid kunnen slechtzienden hun handicap onzichtbaar maken.
Schaamte en onwetendheid leiden nog al te vaak naar smoesjes trucjes of thuisblijven.
Maar hoe meer mensen voor deze handicap uit (durven) komen hoe meer bekendheid en begrip we hier voor krijgen.
Daarom kom ik maar van die bank en zeg.
Ik ben heel gewoon maar ook heel slechtziend.
Na zeven jaar tegenstribbelen bezit ik nu een taststok met een wieltje.
Geen overbodige luxe hoor, in Giethoorn moet je niet naast het pad komen, want voor dat je het weet lig je zo op je snufferd.
Op het uitdagende voetpad met schuine rand van de Hylkemaweg kan ik leuk slalommen. maar toch veiliger op de weg lopen.
En dan denken de meeste mensen dat het water een obstakel voor me is.
Nee hoor ik kan gelukkig de vonder rikken nog een beetje zien.
Maar ook dat deze nodig aan een witte kwast verf toe zijn.
En er meer lantarenpalen langs het pad mogen komen.
Maar dit komt vast helemaal goed nu ons prachtige dorp op het monopolie bord staat. Gaat Gemeente Steenwijkerland voor dit nieuwe visite kaartje natuurlijk het budget onderhoud eens ernstig onder de loep nemen.
voorlopig zorg ik toch maar voor het donker veilig thuis te zijn.
Voor het lopen met een witte stok bestaan regels en een mobiliteitscursus.
Desondanks merk ik regelmatig dat sommigen nog nooit van deze regels hebben gehoord.
En mij aan zien voor landmeter of stappenteller.
Misschien doordat ik te zelfverzekerd loop omdat ik de weg wel kan dromen.
Helemaal niet erg hoor want dat geeft vaak weer aanleiding tot een aardig gesprek.
De laatste tijd spreekt men mij regelmatig aan over mijn mollepraatjes op internet.
Waar ik op eigen wijze slechtziendheid inzichterlijker probeer te maken door met andere ogen over de alledaagse beslommeringen te schrijven.
Daarom trek ik de stoute schoenen aan en vertel nu een mollepraatje in gieters nijs

Ik zie je wel ik zie je niet.

Hoe herken ik nu iemand.
Meestal op intuïtie
gecombineerd met stem, postuur, kleding, haardracht, woon en werkomgeving.
En ach met een beetje gokken zit ik best vaak goed
Regelmatig hoor ik iemand roepen.
Hoi! Geke.
Dan vraag ik me soms de hele dag nog af.
Wie was dat?
Bij de tandarts is het extra opletten geblazen, omdat iedereen zo angsvallig zijn mond houd.
Dat begrijp ik wel, want bij de tandarts vind ik het ook nooit zo gezellig.
Op goed geluk probeer ik maar om niet op iemands schoot te gaan zitten.
alhoewel dat wel weer stof zou kunnen zijn voor een aardig mollepraatje.
Daarom toch maar een paar tips
voor de liefhebber.
Iets naar me roepen?
Ja hoor heel graag ik stel een praatje zeer op prijs.
Als je naar me roept?
Graag mijn naam erbij ik weet dan dat je het tegen mij hebt.
Of loop liever even naar me toe, vertel ook je eigen naam dan hoef ik niet zo heel hard na te denken.
Bijvoorbeeld, hoi Geke ik ben het! Anneke.
Deze manier van begroeten zou ik wel heel erg fijn vinden.

Een avondje uit gaat ongeveer zo.

We hebben een feestje
Ik dof me maar eens op.
Want ach ja?
Ook al zie ik er niet zo veel van, ijdel ben ik heus nog wel.
Dus een kloddertje hier en een kloddertje daar.
De mascara en eyliner laat ik maar achterwege.
Ik zie het maar als de kunst van het weg laten.
Wel zo veilig.
In ons dorp ken ik alle horeca gelegenheden.
Maar blijft het non visueel toch een duistere zaak en hindernisbaan, om mensen,opstapjes, tafeltjes en andere oneffenheden te nemen.
Gelukkig kan ik altijd vertrouwen op mijn persoonlijke tom tom Gerard.
Veilig wordt ik langs alle obstakels geloodst ondertussen bij gepraat wie er zoal zijn.
Met stok kan ik me aardig redden, iedereen kent me en springt wel aan de kant, als ik swifferend een toillet wil scoren.
Hapjes? ja lekker.
Maar daar ben ik door schade en schande wel wat voorzichtiger mee geworden.
Want oude kaas en zoute haring? daar ben ik echt geen liefhebber van.
En van mijn moeder mag ik nog steeds niet op de grond spugen.
Daarom gebruik ik nu maar mijn neus of vraag wat er op dat bord ligt.
Zelf meerdere drankjes ophalen aan de bar?
Geen probleem iemand wil dat best even voor me doen, als ik daarom vraag.
Meestal zit ik op 1 plaats, omdat ik niet zo maar! naar iemand toe kan lopen om een praatje te maken.
Maar heb ik over aandacht en gezelligheid niets te klagen.
Als mijn vriendinnen weg gaan, vraag ik toch maar even waar Gerard is.
Nou zegt Ineke die staat daar! aan de bar.
ik kijk!
En wat zie ik dan!
Bij de bar staan een hele rij geblokte overhemdjes alla postuur kabouter plop.
Ja wie is nu wie?
Voorzichtig ga ik deze mannetjes maar eens van dichterbij bekijken.
Gerard houd me altijd wel in de gaten en haalt me er even bij.
De muziek begint weer te spelen.
links en rechts wordt er flink in mijn oren getetterd een gesprek is bijna niet meer mogelijk.
Een half uur later kom ik er pas achter, doordat het geblokte overhemdje naast mij roept?
Geke ik geniete zo van joen molleproties op Facebook.
Geert Vos met bril blijkt te zijn.
Aan het eind van de avond heb ik het wel gezien en wil graag naar huis.
We zitten nog aan de bar en ik zeg, betaal jij even want ik wil nu wel graag weg.
Dan hoor ik.
Gerard staat hier niet meer hoor Geke!
Ik ben het Anthon. Oh? hallo dag Anthon.
Nou! ik denk niet? dat jij de rekening gaat betalen of wel?
Zullen we dan nog maar een biertje drinken? die mol komt van zelf wel weer opdagen.
En dat is ook zo.
Even later staat mijn mannetje al weer naast mij.
En dan kunnen we eindelijk naar huis.
Want samen uit!
is altijd samen thuis. :)

Mollepraatjes door Geke Mol

https://www.facebook.com/mollenpraatjes

http://mollepraatjes.blogspot.nl